Książka o Ignacym Domeyce, filomacie skazanym w procesie młodzieżowych związków studentów Uniwersytetu Wileńskiego w 1824 r. na bezterminowy pobyt na wsi pod nadzorem policji carskiej, jest bogato udokumentowanym studium biograficznym wielkiego Polaka — Żegoty z Dziadów części III Adama Mickiewicza — pracującego w Chile w latach 1838—1889. Urodzony w Nowogródzkiem, po powstaniu listopadowym znalazł się we Francji, gdzie uzyskał stopień inżyniera górniczego. Zaproszony na wykłady do Chile stał się obywatelem tego kraju, uważanym za ojca górnictwa chilijskiego i apostoła nauki. Pamięć o nim jest żywym elementem kultury współczesnej za Oceanem (klasyk etnografii południowoamerykańskiej), w stronach rodzinnych (w 1995 r. w Krupowie koło Lidy otwarto muzeum jego imienia) i w kraju (w 1992 r. wmurowano tablicę pamiątkową na gmachu Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" w Warszawie). Książka, Ignacy Domeyko. Litwa — Francja — Chile jest pierwszą monografią wielkiego uczonego, który będąc obywatelem Chile (w latach 1867—1883 rektor uniwersytetu w Santiago), uczestniczył w rozwoju nauki w Polsce (m.in. członek Akademii Umiejętności w Krakowie od 1873 r. oraz doktor h. c. Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1887 r.).

Bohaterowie tej serii to ludzie zwyczajni, którzy działając w ciekawych, a często bardzo trudnych czasach, myślą i czynem dali świadectwo swojej wielkości. Nie byli wolni od błędów, ale dzięki swym przymiotom zapisali się w pamięci jako NIEZWYCZAJNI.Nasza seria przedstawia zarówno tych, którym słowo i spiż wystawiają pomniki, jak i innych, dotąd zapomnianych. Przede wszystkim Polaków, ale także "obywateli świata", duchownych i świeckich, którzy wnieśli swój wkład w dorobek ludzkości. Dali przyszłym pokoleniom w`zorce, z jakich mogą one czerpać wskazania dla siebie.

Bohaterowie tej serii to ludzie zwyczajni, którzy działając w ciekawych, a często bardzo trudnych czasach, myślą i czynem dali świadectwo swojej wielkości. Nie byli wolni od błędów, ale dzięki swym przymiotom zapisali się w pamięci jako NIEZWYCZAJNI.Nasza seria przedstawia zarówno tych, którym słowo i spiż wystawiają pomniki, jak i innych, dotąd zapomnianych. Przede wszystkim Polaków, ale także "obywateli świata", duchownych i świeckich, którzy wnieśli swój wkład w dorobek ludzkości. Dali przyszłym pokoleniom w`zorce, z jakich mogą one czerpać wskazania dla siebie.

Dr Małgorzata Cwenk (ur. 1975) - adiunkt Katedry Literatury Oświecenia i Romantyzmu KUL Jana Pawła II. Zainteresowania naukowe skupione wokół poezji romantycznej i biografii rówieśników Mickiewicza ze szczególnym uwzględnieniem ich zesłańczych losów. Autorka drobnych prac drukowanych w czasopismach i ksiegach konferencyjnych oraz ksiązki "Miasto żałoby". Lublin Onufrego Pietraszkiewicza (Lublin 2005). * Z recenzji prof. Mariana Maciejewskiego: * książka podejmuje temetyke badawcza zwiazana z filomatami, ale bardzo niekonwencjonalnie. Otrzymujemy dobrze umotywowana biografię, budowana nie tylko na podstawie materiałów opublikowanych w serii Archiwum Filomatów, ale i rekopiśmiennych, dotychczas nieznanych, przechowywanych w Bibliotece Uniwersyteckiej KUL. Autorka prostuje wiele błednych opinii o Pietraszkiewiczu jako studencie, współtwórcy Towarzystwa Filomatów, nauczycielu lubelskim, zesłańcu sybirskim, organizatorze i dysponencie biblioteki tobolskiej przejętej po Moszyńskim. [...] Okazuje się, że bohaterowi blizej do chrześcijańskiej akceptacji rzeczywistości niż do romantycznych nadnaturalnych zaswiatów. To biografia wielkiego, choć prostego i pokornego człowieka, wychodzącego w końcu z cienia wielkich. * Z recenzji prof. Marka Piechoty: * Onufry Pitraszkiewicz. Biografia zesłanca to ambitna i udana próba biografii naukowej, która swoboda narracji i poznawczym temperamentem przypomina walory, do jakich przyzwyczaił nas prof. Zbigniew Sudolski w swych opowiesciach biograficznych o wielkich romantykach polskich. [...] kazdy sąd znajduje tu precyzyjne udokumentowanie, stąd bezdyskusyjne jej przydatność dla dalszych prac naukowych. Zalety inspiracyjne dzieła, którego lektura może zaowocowac licznymi samodzielnymi pomysłami, dopiskami i rozwinieciami, wydają się też trudne do przecenienia. W obrebie niepowtarzalnych wartości umieszczam zdecydowanie na pierwszym miejscu funkcjonalne i starannie przemyslane wykorzystanie archiwaliów: rekopisów Onufrego Pietraszkiewicza, jego korespondencji, dokumentów osobistych, spośród których źródła publikowane stanowią zaledwie skromny wyimek w porównaniu z dotychczas niepublikowanymi. Biografia odsłania tytułowego bohatera. Po jej lekturze narzuca się wniosek: Onufry Pietraszkiewicz w pełni zasługuje na ów pomnik "trwalszy niż spiż". Równocześnie nie wątpię, że godzi się przypomnieć najszerszej nawet publiczności - szczególnie w kontekscie naszego powrotu do Europy - postać, która odegrała tak wazna rolę w procesie kształtowania się dziewiętnastowiecznego polskiego patriotyzmu.